the prisoner แหกคุกนรก ห้องขังสั่งตาย - นิยาย the prisoner แหกคุกนรก ห้องขังสั่งตาย : Dek-D.com - Writer
×

    the prisoner แหกคุกนรก ห้องขังสั่งตาย

    ใครจะรอดคนสุดท้าย หรือใครจะตายลงสู่ห้วงอเวจี เลือกได้เลือกเอา!

    ผู้เข้าชมรวม

    73

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    6

    ผู้เข้าชมรวม


    73

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    1
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  6 เม.ย. 58 / 00:00 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    กริ๊งงงงงงงงง

    เสียงกริ่งโรงเรียนดังจากห้องโถงใหญ่ นั่นคือสัญญาณแห่งอิสรภาพ ราวกับสัญญาณการปล่อยตัวนักโทษจากคุกอันแสนทรหดและโสโครก ผมไม่ได้พูดเกินจริงไปหรอก ไม่เชื่อคุณหันไปมองประตูทางออกนั่นสิ อย่างกับประตูนรกก็ว่าได้  พวกเด็กประถมวิ่งกรูกันมาอออยู่หน้าประตูเพื่อเบียดกันออกสู่โลกภายนอก ผมอยากจะหันไปบอกเหลือเกินว่า

    นี่ประตูโรงเรียน ไม่ใช่รถไฟฟ้า เดินออกมาช้านิดช้าหน่อยมันไม่ปิดอัตโนมัติทับขานายขาดหรอกน่า

    แต่ผมแค่คิดนะ

    ผมรู้สึกตลกจนอดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้ม ไม่ใช่เพราะเห็นว่ามันน่ารักนะ ไม่รู้สิ มันดูน่าสมเพศปนตลกมากกว่า

    พวกนั้นรีบเบียดกันออกมาแล้วผายมือออก เหมือนเพิ่งได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกราวกับไม่ได้ออกมาเป็นสิบๆปี

    แต่ก็นะผมเข้าใจ เพราะเมื่อก่อนผมก็เป็น ชีวิตประถมมันห่วยแตกนั่นคืออดีต

    แต่พอโตมา คุณคงอยากถอนคำพูดแล้วกลับไปเป็นวัยประถมอีกครั้ง แต่คงยาก เวลามันหมุนไม่เคยหยุดรอใคร

    ผมเดินกลับบ้านไปทางถนนที่เปลี่ยวจัด ผมไม่กลัวหรอก เพราะผมชอบเดินทางนี้ ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงชอบ ทุกคนคงสงสัยว่าผมไม่กลัวพวกโจรมุมตึกหรอ บอกได้คำเดียวว่า ไม่ผมไม่เสียเวลามานั่งปอดแหกกับอีเรื่องแค่นี้หรอก

    ตุ้บ

    โอ้ย

    ผมจับกลางหัวตัวเอง ที่เมื่อกี้มีความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา ผมก้มไปมองวัตถุเล็กๆกลมๆที่ตกอยู่ตรงหน้าผม มันคือลูกโอ๊ค ผมลองเงยหน้าไปมองก็พบต้นโอ๊คใหญ่ซึ่งน่าจะมีอายุมากกว่าร้อยปีดีดัก ผมก้มลงเก็บลูกโอ๊คใส่กระเป๋าโดยไม่คิดอะไร

    สักพักใหญ่ๆผมก็เดินมาหยุดตรงหน้าบ้านที่มีประตูไม้เก่าๆไม่เข้ากับทรงบ้านเอาเสียเลย

    ใช่ครับ นั่นบ้านผมเอง ผมบิดลูกบิดประตูแต่มันกลับล็อคเสียนี่ แต่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ยอมยืนตากน้ำค้างข้างนอกแน่ๆ ผมพลิกพรมเช็ดเท้าหน้าบ้านแล้วหยิบกุญแจข้างใต้ออกมาไขประตู

    ผมอยากจะบอกแม่เหลือเกินว่าช่วยเก็บกุญแจให้มันมิดๆหน่อย ไม่งั้นตอนกลางคืนพวกเราโดนขโมยไขเข้ามาแบบสบายๆแน่ๆ อำนวยความสะดวกไม่ต้องพัง หรืองัดแงะเข้ามาแม้แต่น้อย ตื่นเช้ามาคงจะดีใจไม่น้อยที่มีคนจัดบ้านให้ดูไม่รก เพราะมันไม่มีของเหลือในบ้านแม้แต่ชิ้นเดียวนะสิ

    ผมกำลังจะปิดประตูแต่กลับมีแรงผลักต้านเข้ามาทำให้ผมปิดไม่ได้

    ผมหันหลังกลับไปมอง

    ชายร่างสูงคลุมฮู้ดปกคลุมใบหน้า

    คำถามแรกนะหรอ

    หมอนี่ใคร?

    ไพรส….”

    ผมขมวดคิ้วจนเป็นปม หมอนี่ใคร? ทวงหนี้หรอ?ไม่น่าใช่…..

    ใช่นั่นชื่อชั้น..นายมีธุระอะไร?”

    ยังไม่ทันจะได้คำตอบ หมอนั่นก็กระโจนเข้าราวกลับเล่นมวยปล้ำ

    เจอแล้ว!!!!ชั้นเจอนายแล้ว!!!”

    ชายชุดคลุมกำลังจะจัดการโปะยาสลบผม ผมรีบใช้แรงทั้งหมดที่มีถีบเข้าที่ท้องหมอนั่นจนเซ ก่อนผมจะใส่เกียร์หมาวิ่งขึ้นข้างบน

    โอ้พระเจ้า!!โธ่ถังกะละมังแตก ทำไมผมโง่แบบนี้แทนที่จะสวนมันออกนอกประตูไป ดันกลับมาข้างบนซะได้

    โอ้พระเจ้า!!อีกรอบ ผมดันวิ่งเข้ามาในห้องตัวเองนี่สิ ทางตันแล้วไง ต้องวิ่งกลับ หันกลับไป

    แต่พอหันไปเท่านั้นแหละ สติก็ดับวูบ

    ภาพสุดท้ายอันแสนเลือนราง

    คือชายชุดคลุมยืนมองผมอยู่ตรงหน้า

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น